XIX

Oho, ale miałam kopa weny xD

Widzę, że znowu brak komentarzy. No trudno. Zresztą czego się spodziewać po jednym dniu? Oj, nie ważne...

Miłego czytania! :D

  Aranei otworzyła drzwi i weszła do pomieszczenia. W komnacie panował półmrok. Jedyne światło w pomieszczeniu bez okien dawały pochodnie, przytwierdzone do ścian. Posadzka była ciemna i wyglądała na wypolerowaną , chodź dziewczyna była pewna, że to kwestia zaklęcia, bo przecież kto by się zapuszczał w tę część zamku? Na pewno nie Filch... Ściany były puste, białego koloru, co odbijało światło od pochodni i nieco bardziej rozjaśniało pomieszczenie. Sala była pusta, tylko na środku pomieszczenia stało… lustro. Piękne, ogromne lustro. Brunetka ze zdziwieniem zastanowiła się, co też może ono robić na środku pustego pomieszczenia, o którym nikt nie wie. Postanowiła przyjrzeć się lustrze z bliska. Podeszła niepewnie do niego i pierwszym, co jej się rzuciło w oczy, to wygrawerowany na nim napis „AIN EINGARP ACRESO GEWTELA Z RAWTĄWT EIN MAJ BIDO” . Aranei przez chwilę spróbowała sobie przypomnieć, jaki język jej to przypomina. Doszła do wniosku, że żaden. Albo to jakiś zapomniany, starożytny język, albo… Brunetka przyjrzała się napisowi jeszcze raz i postanowiła przeczytać go od tyłu. Tak… Teraz to miało sens. „ODBIJAM NIE TWĄ TWARZ ALE TWEGO SERCA PRAGNIENIA”. Callidus nie wiedziała, co ma o tym pomyśleć. Jej wzrok powędrował ku odbiciu, w którym spodziewała się ujrzeć osobę tak bardzo uwielbianą przez nią samą, czyli siebie, więc aż podskoczyła kiedy w odbiciu ujrzała owszem siebie, ale nie tylko. Obok niej stał… mężczyzna? Dziewczyna nie potrafiła stwierdzić, czy to w ogóle człowiek. Nazwałaby go pół-człowiekiem, pół-wężem. Stał jak człowiek, miał ludzką posturę, ale nie posiadał nosa, a jego oczy były koloru czerwieni. Aranei domyśliła się, kim był owy pół-mężczyzna. Był to Lord Voldemort – jej ojciec. Na jego twarzy malowała się duma i dopiero teraz Ślizgonka zrozumiała dlaczego. W zwierciadle u jej stóp leżał nieruchomo… Harry Potter.

Draco podniósł wzrok, gotów zbyć intruza, którym okazała się być Hermiona Granger.
-Czego chcesz? –zapytał nieuprzejmie Malfoy. Hermiona lekko się skrzywiła, słysząc jego ton, ale przywykła do tego i nie przejęła się zbytnio.
-Zwykle siadam tu i czytam książkę. Jest tu doskonałe światło. –oznajmiła, pokazując Ślizgonowi opasły tom, który trzymała w rękach. Blondyn pokiwał ze zrozumieniem głową, pozwolił dziewczynie usiąść na drugim końcu ławki i znów spojrzał na drzewa, gotów ponownie pogrążyć się w swoich myślach.
Gryfonka odchrząknęła głośno. Draco spojrzał na nią pytająco.
-Wyglądasz na zdenerwowanego… -oznajmiła niepewnie. –Coś się stało?
Ślizgon prychnął. Co jej do tego?
-Nie twoja sprawa. –odparł opryskliwie, po czym wstał.
-Przepraszam. Nie chciałam być natarczywa. Ja po prostu…
-Tak, wiem. Fochasz się na swoich przyjaciół, więc bez nich nie masz życia i interesuje cię moje. To zrozumiałe. –przerwał jej blondyn, po czym odszedł. Hermiona zaniemówiła. Co on powiedział? Postanowiła się tym nie przejmować. Po tym, jak dzisiaj Edd zaprosił ją na bal, utwierdziła się w przekonaniu, że jednak ktoś może się nią interesować i żaden Malfoy nie będzie psuł jej nastroju swoimi głupimi docinkami.
  Blondyn sam nie wiedział, dlaczego był taki niemiły dla Gryfonki. Może przez te przeprosiny, poczuł się z nią zbyt spoufalony i potrzebował utwierdzeniu siebie samego w przekonaniu, iż Granger jest dla niego nic nie wartą szlamą, którą można obrażać, nie licząc na konsekwencje? A może musiał po prostu sam siebie przekonać, że dalej jest Draconem Malfoy’em, bez względu na to, jak bardzo zmienił się tam wewnątrz?

-*-

  Dziewczyna zaczerpnęła głośno tchu z zaskoczenia i rozejrzała się wokół. Nie było ani Voldemorta, ani martwego Pottera. W pomieszczeniu nie było nikogo, prócz niej. Chwila… Nagle z powietrza wyłoniła się ręką… noga… a tuż potem cały i zdrowy Harry Potter we własnej osobie. Brunetka patrzyła na niego z szeroko otwartymi oczami. Skąd on się tu wziął? Czy widział to, co ona zobaczyła w lustrze? Po chwili opamiętała się i dotarła do niej pewna informacja.
-Czy… Czy ty mnie śledziłeś? –zapytała podejrzliwie, unosząc jedną brew. Harry zdał sobie sprawę, że to rzeczywiście musiało tak wyglądać. A może rzeczywiście tak było? Co miał odpowiedzieć? „Nie. Po prostu poszedłem za tobą, schowawszy się pod peleryną-niewidką, bo byłem ciekawy, dokąd idziesz”? To chyba jednoznaczne ze śledzeniem jej.
-Nie… Ja po prostu… Schody… -zaczął się tłumaczyć.
-Dobrze już. Nie musisz się tłumaczyć. Śledziłeś mnie? Okay. Rozumiem, że jestem bardzo interesująca, ale nie sądzisz, że to nieco… obłąkane? Mógłbyś mnie zaprosić na piwo kremowe, albo…
-Po prostu też byłem ciekawy, co jest na końcu tego korytarza, a nie chciałem cię przestraszyć, okay? –powiedział Harry w geście obronnym. Aranei uśmiechnęła się lekko.
-Nie przestraszyłbyś. –oznajmiła pewnie. Potter pokiwał głową.
-Nie wątpię. –oznajmił, chociaż nie do końca był tego pewien. –Co zobaczyłaś w lustrze? –zapytał z czystej ciekawości, mając nadzieję, że to nie jest jakiś szczególny sekret. Aranei spojrzała w lustro, - gdzie nadal widziała to samo –potem znów na Harry’ego i pokręciła głową.
-Rozumiem… -mruknął okularnik zrozumiawszy, że Ślizgonka nie chce powiedzieć mu, co widziała. –To lustro pokazuje największe tęsknoty naszych serc. Ludzie jednak tracą przy nim czas, zatracając się w marzeniach…
Brunetka zastanowiła się chwilę, wpatrując się w posadzkę. Czyżby największą tęsknotą jej serca było zabicie Harry’ego? A może chodzi tu o dumę ojca? Albo o… zemstę.
Dziewczyna przełknęła głośno ślinę
-Co ty w nim widzisz? –zapytała po chwili. Harry spojrzał w lustro i ujrzał w nim to, co poprzednio: swoich krewnych i rodziców, którzy uśmiechali się do niego radośnie. Również się lekko uśmiechnął.
-Moich krewnych… chyba… I moich rodziców. Nigdy ich nie poznałem. Zabił ich Lord Voldemort… -oznajmił okularnik, chodź spodziewał się, że Callidus o tym wie. I wiedziała. Ale jednak nie dawało jej to spokoju. Skoro jej ojciec zabił rodziców Harry’ego, to chłopak mógł go zabić z zemsty. A wtedy Aranei zabiłaby Harry’ego z zemsty, a może wtedy ktoś ją też by zabił, z zemsty za Harry’ego? To byłoby bezsensowne. Tak to ciągnąć... To niemożliwe, żeby jej serce najbardziej tego pragnęło. Aranei ponownie spojrzała w lustro, wciąż widząc to samo.
-A jeśli ja nie widzę w lustrze tego, czego pragnę? –zapytała niepewnie.
-Może jeszcze o tym nie wiesz, ale tego pragniesz. Tam w środku… -oznajmił spokojnie Harry, pierwszy raz spotkawszy się z taką reakcją na odbicie w tym lustrze. Kiedy Harry ujrzał w nim za pierwszym razem swoich rodziców, mało nie zwariował ze szczęścia. Ron także wyglądał na bardzo mile zaskoczonego, widząc w odbiciu siebie, zdobywającego sukcesy o jakich marzył. Co więc mogła w nim ujrzeć Aranei, jeśli nie uważała tego za upragnione?
-Jak to jest? –zapytała po chwili dziewczyna, przerywając niezręczną ciszę. Harry spojrzał na nią pytająco, nie mając pojęcia, o czym ona mówi. –No wiesz… Wychować się bez rodziców…
-Och… Wychowała mnie ciotka z wujkiem… Nie byli tacy źli, ale… -zaczął, chodź nie brzmiał pewnie i chyba Ślizgonka to dostrzegła, bo uniosła jedną brew. –No dobra. Byli koszmarni. –poddał się. –Rozpieszczali swojego syna, a mnie trzymali w komórce pod schodami. Dawali mi za duże ciuchy, które były już za małe na ich syna, nie karmili należycie i do tego wysługiwali się mną.
Aranei zdziwiła się.
-Nie mieli skrzatów? –zapytała z niedowierzaniem. Harry pokręcił głową.
-Są mugolami. –oznajmił. Brunetka pokiwała głową. Więc to na to skazał Harry’ego jej ojciec: nie dość, że pozbawił go rodziców, to jeszcze skazał na życie z okrutnymi mugolami… Okropność. Wnioskując z opowieści Harry’ego, ona nie wytrzymałaby z jego krewnymi nawet jednego dnia. Ba! Wyniosłaby się po kilku minutach, może nawet i szybciej! Nie pozwalała nigdy, by ktoś się nią wysługiwał. Czasem robiła coś dla innych, ale tylko wtedy, gdy sama tego chciała. Nie lubiła być do niczego zmuszana i zawsze lubiła być najlepiej traktowana. Uwielbiała mieć drogie, szyte na miarę ubrania, które były uszyte specjalnie dla niej i nie były wcześniej noszone przez kapryśnego, opasłego kuzyna. Przez chwilę współczuła Harry’emu, a nawet poczuła się lekko zdołowana, że poczuła chwilową nienawiść do Wybrańca, przez to, że zabił jej ojca. Bóg jeden wie, co stałoby się z nią, gdyby chłopiec go nie zabił. Na pewno nie przyjechałaby do Hogwartu. Do tak cudownej szkoły. Brunetka właśnie zdała sobie sprawę, jak wiele zawdzięcza Porterowi. Nagle zaczęła się poważnie zastanawiać nad tym, co robi. Przecież nie może go zabić. Jest za dobry. Chwila… co to takiego? Współczucie? Docenienie dobroci i poświęcenia w ludziach? Co się z nią działo? Zaczęła czuć! Nie wiedziała, czy to dobrze, czy źle, więc postanowiła uznać to uczucie za neutralne.
-Harry? –zapytała Aranei.
-Hm? –mruknął rozkojarzony Potter, który zapatrzył się na rozmyślającą do tej pory Ślizgonkę.
-Czy ty też widzisz te drzwi? –zapytała. Okularnik spojrzał w stronę, gdzie utkwił wzrok Aranei. Rzeczywiście. Były tam brązowe, dębowe drzwi, które przysiągłby, że nie znajdowały się tam wcześniej.
-Uhm… -mruknął.
-Ciekawe dokąd prowadzą… -zaciekawiła się dziewczyna, zmierzając w tamtą stronę. Harry pierwsze co powędrował instynktownie za nią, ale po chwili uznał, że powinien zachować się, jak na Gryfona… jak na mężczyznę przystało.
-Ja pójdę pierwszy. –oznajmił, wyprzedzając ją. Ślizgonka się oburzyła.
-Zwariowałeś? Nie boję się. Chcę iść pierwsza. –obwieściła pewnie dziewczyna, mijając go z dumnie uniesioną głową. Chłopak rozbawił się lekko, ale postanowił, że należy ustąpić kobiecie.
Aranei nacisnęła delikatnie na najprawdopodobniej złotą klamkę i uchyliła drzwi.

-*-

  Blaise szedł właśnie korytarzem, podążając w kierunku błoni, gdzie miał się spotkać z Ginny. Gdy tylko wyszedł na chłodne powietrze, dopadła go drobna, ruda osóbka.
-Nie uwierzysz, czego się właśnie dowiedziałam! –powiedziała z zapałem, odrywając się od chłopaka. Blaise uniósł brwi.
-Słucham. –oznajmił.
-Właśnie spotkałam Lunę. Dowiedziałam się od niej – nie wiem oczywiście, czy to prawda – że Cho jej się pochwaliła, że jeszcze przed chwilą Harry Potter przyjął jej zaproszenie na bal! –oznajmiła z przejęciem, a jej oczy wyglądały jak spodki od filiżanek.
Zabini jeszcze nie domyślił się, o co może chodzić dziewczynie.
-I?
-I przecież Harry najpierw zgodził się pójść na Bal Wiosenny z Aranei! –sprostowała. Blaise zasyczał.
-Uuu… Współczuję chłopakowi. –oznajmił ze zrozumieniem. –Chociaż… Nie. Już mi przeszło.
Ginny dźgnęła go w żebra.
-To mój były chłopak.
-No i co z tego? –zapytał Blaise, unosząc ręce w geście obrony. –Skoro jest taki dwulicowy, to chcę zobaczyć, jak Ar spuszcza mu lanie. –zachichotał. Weasley’ówna ponownie dźgnęła go w żebra, ale po chwili podniosła się na palce i pocałowała go delikatnie w usta.
-Nie potrafię zrozumieć tych twoich nagłych zmian nastrojów. –stwierdził ciemnoskóry.
-Nigdy nie zrozumieć kobiet. Jesteśmy, jak alkohol. Trochę mącimy w głowie, ale…
-Niszczycie zdrowie? –próbował dokończyć za nią Zabini. Gryfonka przewróciła oczami.
-Nie. Można się od nas uzależnić. –oznajmiła z lekkim uśmiechem, na co Ślizgon musiał się zgodzić. 

-*-

  Aranei uchyliła drzwi i zaglądnęła do pomieszczenia. Pierwszym co ujrzała, były znane jej umywalki, rozmieszczone dookoła słupa. Weszła do pomieszczenia i rozejrzawszy się po nieczynnej, zaniedbanej łazience, zrozumiała, że te drzwi doprowadziły ją i Harry’ego do Łazienki Jęczącej Marty. Gdy tylko Harry wkroczył do łazienki i zamknął za sobą drzwi, oboje usłyszeli głośne świśnięcie i zaskoczeni obrócili się z rozdziawionymi ustami, ale po drzwiach nie pozostało ani śladu.
-Okej… To było dziwne. –stwierdziła dziewczyna, chodź musiała przyznać, że ją to zaintrygowało. Czyżby drzwi celowo doprowadziły ją do miejsca, do którego zmierzała, czy był to też bardzo dziwny zbieg okoliczności? Brunetka uznała, że musi to zbadać.
-Musisz przyznać, że Hogwart jest dziwny, -oznajmił Potter.
-Jasne, że tak, ale bez tego nie byłby taki ekscytujący. –stwierdziła Ślizgonka z szerokim uśmiechem, dochodząc do wniosku, że dzisiaj już nie odwiedzi Timore’a, bo jakżeby miała się teraz pozbyć ciekawskiego Pottera?
Idąc we dwoje korytarzem, nie odzywali się do siebie przez jakiś czas. Nagle odezwał się Pan-Jak-Zawsze-Ciekawski-Potter.
-A tak w ogóle to gdzie tak szłaś? –zapytał z czystej ciekawości.
-Em… zdawało mi się, że zobaczyłam na górze Pansy i chciałam ją zapytać, co mamy zadane z transmy. –wymyśliła w biegu, Harry pokiwał głową.
-Nie widziałem jej… -stwierdził.
Aranei przewróciła oczami, co na szczęście umknęło uwadze Gryfona. Jakiż on był drobiazgowy!
-Pewnie mi się zdawało. Może to była jakaś dziewczyna podobna do Pansy. Mniejsza z tym…
-Nie przypominam sobie, żeby tam była jakaś dziewczyna…
-Ojej! Tu musimy się rozstać! –przerwała mu Aranei, widząc dwa korytarze, biegnące w różne strony. –Którędy idziesz?
-Tędy… –wskazał palcem Potter.
-Och, jaka szkoda. A ja tędy. –wskazała drugi korytarz, nie mając pojęcia, dokąd prowadzi. –No to cześć! –rzuciła szybko i pognała korytarzem, ciesząc się, że wreszcie się od niego uwolniła.

-*-

  Następnego dnia na zajęciach eliksirów cała klasa rozrabiała, więc profesor Slughorn wszystkich poprzestawiał tak, że przy każdym stanowisku pracowała para – jeden Ślizgon i jeden Gryfon. Aranei akurat przypadł Harry, Blaise’owi - Ron Weasley, Pansy – Lavender Brown, a Draconowi – Hermiona Granger. Mieli przyrządzać Amortencję.
-Para, która odda mi prawidłowo sporządzony eliksir do końca lekcji, otrzyma po 20 punktów dla domu. Powodzenia i zabierajcie się do pracy! –obwieścił Slughorn i momentalnie wszyscy uczniowie się poderwali.
-Ja pójdę po składniki, a ty przygotuj miejsce pracy. –rozkazała Aranei, na co Harry posłusznie zareagował.

-Ja przygotuję kociołek, a ty idź po składniki, Malfoy. –nakazała Hermiona, władczym tonem.
-Ej, dlaczego to ty wydajesz rozkazy? Może to ja przygotuję kociołek, a ty pójdziesz po składniki, hm? –zapytał Dracon, czując się nieprzyjemnie, że kobieta – i do tego szlama – mu rozkazuje, chodź wiedział, że jest bardziej rozgarnięta w tych sprawach.
-No dobra. Niech ci będzie. –zgodziła się od razu Gryfonka, co nieco zaskoczyło blondyna. Hermiona nie miała ochoty teraz na kłótnię. Chciała zdobyć punkty dla domu i nie potrzebowała zbędnych sprzeczek z Malfoy’em.

-Nie idioto! Powinieneś to mieszkać zgodnie z kierunkiem wskazówek zegara! –warknął Blaise do Rona, który nieporadnie mieszał miksturę, która zaczęła przybierać brązowawy kolor, co nie podobało się nauczycielowi, który przechadzał się po klasie, sprawdzając postępy uczniów.
-Zrób to sam, jak jesteś taki mądry, Zabini! –bąknął Ron.
-Spróbuję. Ale chyba już tego nie naprawię. Trzeba było zostawić to mnie, skoro nie potrafisz czytać. Widzisz? –wskazał mu palcem na jakieś zdanie w podręczniku. –„Mieszkaj KONIECZNIE  ruchem zgodnym do ruchu wskazówek zegara”. –przeczytał na głos. -Zjebałeś cały eliksir, Weasley!
-Język, panie Zabini. –upomniał go Slughorn. –Jeszcze jeden taki wyczyn, a będę zmuszony odjąć punkty pańskiemu domowi. –oznajmił nauczyciel, chodź nie zadowolony z wizji odejmowania punktów domowi, którego jest opiekunem.
-Nie zrobiłem przecież tego specjalnie! –oburzył się Rudzielec.
-No jasne! Po prostu nic ci nie wychodzi, bo jesteś rudy!
-PANIE ZABINI! JESTEM ZMUSZONY ODJĄĆ 5 PUNKTÓW SLYTHERINOWI! –fuknął zdenerwowany profesor.
-CO? –obruszył się Blaise, ale widząc karcące spojrzenie Horacego, opanował się.
-Przepraszam, panie profesorze. –burknął.

-Ty idź po składniki! –rozkazała Lavender.
-Ty idź! Ja mam świeżo pomalowane paznokcie! –warknęła Pansy.
-No i co z tego?! Ja mam nowe buty i nie chcę ich wybrudzić! Widzisz, jaki jest tłum przy stanowisku! Jeszcze ktoś coś na nie wyleje, albo wysypie! Ty idź!
-Nie! Ty idź!
-Nie! Ty!
-Panie profesorze, ja nie będę z nią pracować! –poskarżyła się Ślizgonka, wskazując palcem Gryfonkę. Slughorn złapał się ze zrezygnowaniem za głowę. Poprzesiadanie ich to było większą męką dla niego, niż dla uczniów.

-Wiesz co? Ciągle mnie obrażasz! –warknął Rudzielec. –I jak ty się w ogóle wyrażasz? Mam nadzieję, że nie robisz tego przy mojej siostrze! –przejął się.
-Oj, przestań już zgrywać opiekuńczego, starszego brata. –splunął Blaise.
-Nie zasługujesz na kogoś takiego, jak moja młodsza siostra! Jesteś aroganckim, nadętym… -w tym momencie Zabiniemu puściły nerwy i chwycił w ręce kocioł, po czym wylał całą jego gnijącą za

-Całkiem dobrze nam idzie. –stwierdził Draco ze zdziwieniem. Hermiona uśmiechnęła się pod nosem.
-A czego żeś się spodziewał? –zapytała, zaciekawiona, dodając ostatni składnik.
-No nie wiem… że pokłócimy się, a cała mikstura wyląduje na…

W tym momencie w klasie rozległ się głośny śmiech, więc Draco i Hermiona spojrzeli na dwie osoby, w które teraz wzrok wbijał każdy uczeń w klasie. Granger zakryła ręką usta, widząc Rudzielca z wiadrem na głowie. Jego szata była pokryta jakąś śmierdzącą mazią –zapewne nieudanym eliksirem – której swąd było teraz czuć w całej Sali eliksirów.
-Panie Zabini! Panie Weasley! –wzburzył się nauczyciel. –Odejmuję obu domom po dziesięć punktów, a panowie mają się stawić u mnie po lekcji. –warknął. –A teraz… Posprzątajcie tutaj! –rozkazał, pokazując ich zdemolowane stanowisko. –A wy na co czekacie? Wracajcie do swoich eliksirów! –ofuknął resztę uczniów, na co ci grzecznie spełnili polecenie.

-Gotowe. –oznajmiła dumnie Hermiona, gdy eliksir był już gotowy.-Wystarczy tylko przelać eliksir do fiolki, zanieść Slughornowi i mamy po dwadzieścia punktów! –uśmiechnęła się z satysfakcją. Nagle do jej nosa wpłynął przyjemny zapach pergaminu, skoszonej trawy i… jeszcze jakiegoś zapachu, którego zapachu bliżej nie potrafiła rozpoznać. Czując się lekko zmieszana tym, iż nie wie, skąd pochodzi ów zapach, odsunęła się od kociołka i zmieniła temat. –Brawo, Malfoy. Przez całą lekcję współpracowałeś ze szlamą i ani trochę nie byłeś opryskliwy! –pochwaliła go brunetka. Ślizgon uniósł brew.
-Nie byłem? Przepraszam. Jestem dzisiaj trochę rozkojarzony. Z pewnością nadrobię straty w najbliższym czasie. –obiecał. Granger pokręciła głową z dezaprobatą.
-Oczywiście…
  Draco nachylił się ku kociołkowi, aby przelać część jego zawartości do szklanej fiolki, gdy do jego nozdrzy wlał się przyjemny zapach perfum matki, wilgotnego powietrza po deszczu, coś zapach jakby na kształt tego, który czuł szybując na swojej miotle i… jakiś inny, przyjemny zapach. Był to mocny, różany zapach drogich perfum, które Draco pamiętał z Gwiazdki, kiedy miał czternaście lat, a jego ojciec podarował matce pod choinkę takie właśnie perfumy. Blondyn był zdziwiony, dlaczego czuł ich zapach. Przecież nie lubił tamtego klimatu, tamtych czasów, czwartej klasy, kiedy to Harry Potter dostał się do Turnieju Trójmagicznego i wszyscy go podziwiali. No… Może nie wszyscy. On i reszta Ślizgonów kpili z niego.

 
  Aranei przelewając ostrożnie eliksir do fiolki, wchłonęła przyjemny zapach, który był połączeniem, wszystkiego, co kocha: zapach fiołkowych perfum Elizy, akwarium Timore’a i coś jeszcze… był to przyjemny, ciepły zapach, który kojarzył jej się z bezpieczeństwem, ale i strachem… Nie mogła sobie jednak przypomnieć, skąd on pochodził. 

-*-

-Niestety, nie spodziewałem się takiego obrotu spraw. Byłem pewien, że co najmniej połowa uczniów wywiąże się z powierzonego im zadania. Zawiodłem się, widząc na swoim biurku jedynie trzy fiolki z eliksirem, z którego tylko dwa były do użytku. Tak więc po dwadzieścia punktów dla swoich domów otrzymują: Pan Malfoy, Panna Granger, Pan Potter i Panna Callidus. Gratulację. –uśmiechnął się pokrzepiająco. Lavender pisnęła. Aranei spojrzała w tamtą stronę zauważając, że Pansy pociągnęła ją za włosy.
-To twoja wina. –syknęła do Gryfonki Mopsica, na co ta poczerwieniała ze złości.
-Nie prawda, bo twoja. Przepraszam bardzo, ale to nie ja całą lekcje gapiłam się na Mafloy’a! –warknęła.
-Dziękuję za lekcję. Możecie już iść. –oznajmił Slughorn, zasiadając za biurkiem. –Pan Panie Weasley zostaje. –rozkazał Ronowi, który opuścił głowę, po czym podążył do biurka profesora. –Pan także, panie Zabini. –dodał widząc, że ciemnoskóry zamierzał się ulotnić. Ślizgon westchnął z poirytowaniem, po czym przeprosił Malfoy’a i ruszył w kierunku profesora.
Gdy wszyscy wyszli z klasy, odezwał się Horacy.
-Czy któryś z was wyjaśni mi, dlaczego na mojej lekcji miało dzisiaj miejsce wasze tak zabawne a zarazem tak szczeniackie i bezmyślne zachowanie? –zapytał, unosząc jedną brew. Ron spurpurowiał na twarzy i wpatrzył się w milczeniu w swoje buty.
Blaise przewrócił oczami, zrozumiawszy, że to on musi pierwszy zabrać głos, bo ten durny Gryfon nic nie wyduka.
-Wkurzył mnie. –odparł ciemnoskóry, opierając się nonszalancko o biurko i nie wyrażając jakiejkolwiek skruchy. –Och, czy możemy już dostać ten szlaban i iść? Mamy lekcje, panie profesorze.
-Miałem zamiar poprzestać na razie jedynie na upomnieniu, ale skoro panu tak bardzo się rwie do szlabanu, panie Zabini…
-Och, nie. Nie to miałem na myśli! –obruszył się Blaise. –Mówiłem już panu, jakim wspaniałym jest pan dla mnie autorytetem? Staram się brać z pana przykład, jak tylko mogę, ale nigdy nie będę mógł się równać z pańską osobą… -zaczął się podlizywać, na co Ron przewrócił oczami.
-Zejdź mi z oczu, Zabini. –rzucił z lekkim uśmiechem Horacy, machając lekceważąco ręką, a ciemnoskóry od razu niemalże wybiegł z gabinetu. –Ty także, Weasley. –mruknął, wyciągając z szuflady swojego biurka jakieś papiery i zaczynając je przeglądać. –No już. –ponaglił go, widząc, że ten nie jest do końca pewien, czy Slughorn rzeczywiście im odpuścił, ale na to przecież wyglądało. Ron wyszedł powoli z klasy. Stanął jeszcze tylko w drzwiach, by mruknąć „Dziękuję, panie profesorze”, ale Horacy już go nie słyszał, pochłonięty swoim zajęciem. 

-*-

   Hermiona razem z całą klasę przepchała się do drzwi. Obok niej przepychał się Dracon Malfoy, który przez chwilę nieumyślnie się o nią otarł i wtedy dziewczyna rozpoznała, co było trzecim zapachem, jaki poczuła poprzez wdychanie Amortencji. Był to zapach perfum Dracona Malfoy’a.